Natura jaźni (natura ja) jest niepojęcie cudowna; w wiecznej dharmie niewzbudzanie myśli o zaprzestaniu istnienia nazywa się „niezabijaniem”.
Natura jaźni jest niepojęcie cudowna; w nieuchwytnej dharmie nieprzywoływanie myśli o zysku nazywa się „niekradzeniem”.
Natura jaźni jest niepojęcie cudowna; w dharmie nieprzywiązywania nieprzywoływanie idei przywiązania nazywa się „niebyciem chciwym”.
Natura jaźni jest niepojęcie cudowna; w niezgłębionej dharmie nieobjaśnianie nawet jednego słowa nazywa się „niekłamaniem”.
Natura jaźni jest niepojęcie cudowna; w dharmie, która jest czysta ze swej istoty, nieszerzenie ignorancji nazywa się „niebyciem odurzonym”.
Natura jaźni jest niepojęcie cudowna; w nieomylnej dharmie niemówienie o grzechach i błędach nazywa się „niemówieniem o przewinieniach i błędach innych”.
Natura jaźni jest niepojęcie cudowna; w dharmie równości niemówienie o sobie i innych nazywa się „niewywyższaniem siebie i nieponiżaniem innych”.
Natura jaźni jest niepojęcie cudowna; w prawdziwej przenikającej wszystko dharmie nieprzywiązywanie się do żadnej rzeczy nazywa się „niebyciem skąpym”.
Natura jaźni jest niepojęcie cudowna; w dharmie nie-ja niewymyślanie rzeczywistości nazywa się „niebyciem w złości”.
Natura jaźni jest niepojęcie cudowna; w dharmie jedności niestwarzanie różnicy między Buddami a istotami nazywa się „nieobrażaniem trzech klejnotów”.
